W pietruszkowym KOPERKOWIE

Wczorajsza sobota do spaceru na działkę akurat. Śnieg powoli się topi. Po dłuższej przerwie pora odwiedzić Koperkowo, na kompost zanieść. Więc zrobiłam sobie herbatę do termosu i poszłam niby na spacer. Właśnie kupiłam sobie nowy termos za 22 zł z Internetu firmy Hoffner - okazja by wypróbować, stare zużyte dwudziestoletnie pora odłożyć do archiwum. Kupiłam także nowe wiaderko na kompost za 12 zł, stare zużyte zostanie na działce.
Wychodząc zauważyłam, że w ogródku sąsiedniego bloku zakwitły żółte krokusy. Poczułam wiosnę. Ale za chwilę humor mi minął. Musiałam uważać, by nie wejść w psią kupę.
I to praktycznie całą drogę. Niesmaczne to było. Nawet zrobiłam trochę zdjęć dla udokumentowania beznadziejności niektórych właścicieli psów. Wstyd. Ale mogę sobie pogadać.

Po drodze spotkałam kilku działkowiczów. Pan Rysio sobie nawet zażartował, czy czasem nie idę śnieg przekopać, póki od spodu jest wilgotniejszy, a niedługo stopnieje. Rzeczywiście trochę musiałam śniegu przekopać przy kompostowniku, bo ptaki rozniosły odpadki i zrobiło się brzydkawo. W domku niespodzianka. Jeszcze jesienią wrzuciłam do pudła wersalki dwa orzechy, żeby nie leżały gdziekolwiek. A tu - myszy zjadły je dokumentnie. Nie zjadły trucizny różowej w granulkach, którą ich poczęstowałam, ale orzechy owszem.

                                                  

Obeszłam posesję. Śniegu jeszcze bardzo dużo. Zajrzałam do tunelu, kilka dziurek w folii zrobiło się od śniegowej czapy. Podlałam rozsady lawendy, bo zdaje się, że mają za sucho. Z piwniczki wyjęłam trochę warzyw na obiad - buraczki się kończą.
Krety już pracują.
Usiadłam na werandzie i wypiłam herbatkę. Bardzo gorącą. To wielka przyjemność tak siedzieć i pić gorącą herbatę.
W domu czekało na mnie wysiewanie do doniczek nasion pora, selera i ziół. Musiałam się spieszyć, bo zbliżała się pełnia księżyca.

 

komentarze (0) | dodaj komentarz

Jeszcze tylko Monika nie miała okazji być w Koperkowie. Wczoraj przyjechała z Warszawy na sobotę i niedzielę. Dziś udało mi się ją namówić na godzinkę. Wzięłam wrzosy do posadzenia, nic że jest niedziela. Tylko nie miałam kwaśnego torfu, ale to podsypię przy okazji. Posadziłyśmy je przed altanką. Ładnie prezentują się - 3 kolory. Już widzę, jak będą duże. Czy doczekam? Mój kręgosłup, ale nie zdradzam się z nim. Może uda się go rozmasować pracą fizyczną. Swoista rehabilitacja. Nadal usuwam trawę na ramkę przy siatce pod iglaki, bądź to jakiś żywopłot. Idzie mi bardzo, bardzo ciężko, ale postęp powoli widać. Rośnie też kupa chwastu, który znoszę na działkę. Jak wyschnie - wytrzepię i spalę, bo to prawie sam perz.
Pani Grażyna Ka powoli wyprowadza się. Wywiezione już są meble, coś było nawet spalone. Zostawiła mi szafkę o którą poprosiłam, stolik i styropianowe pudełko na zboże. Zostało w nim trochę żyta - przyda się. Firaneczki (zgrabnie uszyte) też zostały. Nie mam jeszcze dostępu do przybudówki (drewutni), w której chowa się sprzęt. Ale opróżniona jest także drewniana skrzynia na narzędzia. Właściwie to trzymano tam doniczki.
Monisi nawet podobała się moja działeczka. Posiedziała nieco dłużej, Andrzej po nią przyjechał i odwiózł na pociąg do Warszawy. Ja jeszcze zostałam.
Przed wyjściem wzięłam symbolicznie trochę ziemi i kamyków. Włożyłam do szklanego koszyka, gdzie jest także ziemia z mojego Żelewsza. Przecież muszę je mieć na oku i pod ręką.
Żartuję, że jak umrę i jak mnie będą palić, to mają prochy moje pomieszać z moimi ziemiami. Z tą pierwszą z Żelewsza i z tą ostatnią z Koperkowa. I dopiero wtedy mogą urnę wstawić do grobowca przodków męża. Miejsca dużo nie zajmę, a i rozkładać się przed nimi nie muszę. To taki mój testament. Przynajmniej na dziś.

 

komentarze (0) | dodaj komentarz

Nauczyło mnie moje środowisko, że wszelką grubszą inwestycję, jak dziecko, trzeba ochrzcić.
Znaczy pokropić. Inaczej zawsze coś będzie nie tak i dotychczas to się sprawdzało.
Dziś na zakrapianym obiedzie Pierwszym Gościem była pani Grażyna Ka. Była z rocznym synkiem - Józefem. Chłopczyk nie był absorbujący, więc mogłyśmy się nagadać.
Mąż pani Grażyny miał dojechać później, ale mu się nie udało. Andrzej dziś był szoferem. Nalewałyśmy sobie same.
Znaczy wg własnych chęci i możliwości.
Dziś nie ma problemu z dostępem do alkoholu, pić na zapas nie ma potrzeby. Z nadmiaru rozkoszy brzuchy nie bolą, więc i samopoczucie lepsze. I taki umiar właśnie lubię.
Na pamiątkę dzisiejszego spotkania i dla zaznaczenia tej historycznej wizyty, podarowałam Józefowi "Baśń o woju Radomirze". Może w przyszłości będzie moim czytelnikiem.

komentarze (0) | dodaj komentarz

Dzisiejszy dzień historyczny - piątek, 16 września 2005 rok.
Zostałam pełnoprawną właścicielką Koperkowa.

Na przepisanie działki byłam umówiona na jutro. Ale na jutro zapowiadali deszcz. Dlatego też przyjechała do mnie do pracy pani Hania Gie z prezesem, aby umówić się na inny termin, ale ja zaproponowałam, że może zadzwonię po państwa Ka i uda się dziś pozałatwiać wszystkie sprawy. Finansowo jestem przygotowana. Jest także mój mąż. Nic tylko podpisywać papiery.
Luźna rozmowa. Poszerzamy krąg znajomości. Okazuje się, że pani Hania chodziła do szkoły z Andrzeja siostrą, że jej wnuczki chodzą do muzyka, że znamy Piotra Be ze stowarzyszenia budowy szkoły muzycznej itd...Świat jest mały.
Ale był także moment niespokojny. Pani Grażyna Ka zawahała się, czy dobrze robi odstępując mi działkę. Chodziło jej o prywatyzację działek pracowniczych. Sądziła, że po prywatyzacji mogłaby sprzedać ją za dużo większe pieniądze. Temat prywatyzacji jest ostatnio nagłaśniany, ale działkowcy się bronią. Podobno w Unii Europejskiej nie ma takiej formy własności ziemi.
Prezes ją uspokajał, że naszym działkom nic nie grozi, bo my jesteśmy za torami i żaden przedsiębiorca, czy handel tak szybko nie będą na tym terenie inwestować. A nawet gdyby miało do tego dojść to czeka Polskę długi proces legislacyjny w związku z tą formą własności. Także nie wiadomo czy unia się nie rozleci, zanim my się sprywatyzujemy, bo Polacy nie są zrywni do pracy.
Ostatecznie udało się. Dokumenty podpisaliśmy. Zapłaciłam wpisowe 120 zł. Państwo Ka uregulowali zaległości, władza odjechała, a myśmy we czwórkę jeszcze chwilę zostali na herbatę uregulować zobowiązania. Umówiliśmy się także na jutro na "wódeczkę", ale to już u mnie w domu. Andrzej ma ich do mnie przywieźć swoim samochodem, żeby nie błądzili po osiedlu.

Dziś poprosiłam moją koleżankę, która również kibicuje mi, Halinę Be, która szła kupować na swoją działkę wrzosy w Lidlu, żeby i mnie kupiła. Były po 2 złote, kupiłam 5 doniczek. Posadzę w niedzielę.

 

komentarze (0) | dodaj komentarz

Tydzień minął na planowaniu najpilniejszych prac. Przy siatce od tylnych sąsiadów, państwa Pe, pomiędzy malinami i szklarenką wysieję (posadzę) nasiona kanny. Będę miała ich dużo z ogródka małżonkaa. Może przezimują i na wiosnę wzejdą? Zobaczę. Co szkodzi spróbować. Jak nie wzejdą, mam obiecane od niego kłącza. Posadzę na ich miejscu na wiosnę. Przed kanami będzie zielnik.
Na zewnątrz wzdłuż siatki pan Józio, sąsiad z naprzeciwka, zasadził żywopłot. Inni mają  maliny, dziką różę, kwiaty. Wszystko mi się podoba. Na pewno też zrobię taką ramkę dla swojego Koperkowa. Na razie nie wiem z czego. Najpierw jednak muszę przygotować gruncik długości 41 m i choć 25 cm szerokości, teraz zarośnięty trawą i chwastami.
Dziś zaczęłam pierwsze prace polowe. Udało mi się, że małżnek podrzucił mnie samochodem na końcowy "7". Byłam więc na działeczce pół godziny wcześniej. Po drodze zbierałam kamienie - może przydadzą się do oczka, albo na alejki.
Zaczęłam od podlewania grządek. Wzeszło już żyto, jako poplon. Pani Grażyna je wysiała. Gdzieniegdzie jeszcze rosły ogórki i koper. Na zakończenie pierwszych prac polowych zabrałam się do usuwania trawy pod tę ramkę do mojego Koperkowa. Do wieczora zaledwie jeden metr udało mi się odchwaścić, a w krzyżu ból, jak po wykopkach motyką, zapamiętany z lat młodości.
Z trudem dowlekłam się do domu. Piersi przeszywał na wylot dziwny ból. Tchu i sił brakowało. Idąc musiałam przystawać. Szłam jak kaleka, jak jakaś starowinka, noga za nogą, tyle że bez laski.
I ja chcę mieć działkę? Z moim krzyżem i z moimi osteofitami, jakie wyszły na zdjęciu rentgenowskim? Chyba mi odbiło.

komentarze (0) | dodaj komentarz

Cała jestem w skowronkach. Skrzydeł dodali mi także małżonek i  Ania. Chcieli zobaczyć te moje morgi. Pojechaliśmy po pracy samochodem. Nie znałam jeszcze wszystkich dróg dojazdowych do ogrodu, dlatego pojechaliśmy przez Młodzianów i przez Godów, trochę dookoła, za to asfaltem. Dobrze, że na wszelki wypadek wzięłam ze sobą taśmę. "Przy okazji" zmierzyłam swoją ziemię.
25 na 16 metrów. Przedyskutowaliśmy zakres niezbędnego remontu. W pierwszej kolejności powinnam wymienić ogrodzenie od ulicy, a że działka narożna, więc na dwóch bokach. Czyli potrzeba będzie 40 m siatki. Furtka jest w możliwym stanie. Może trochę za niska, ale jeszcze może zostać. Także wstępnie zlokalizowaliśmy oczko. Będzie owalne - 3 na 4 metry.
Rozmarzyłam się i nabrałam wielkiej ochoty do działania.

Wieczorem, pozytywnie nakręcona lustracją mojego Koperkowa, przeglądałam strony internetowe działkowiczów. Między innymi szukałam informacji jak zbudować staw. Z jakich materiałów. Mimo, że jestem budowlańcem z wyższym wykształceniem, decyzja nie była łatwa. Ostatecznie zdecydowałam, że to będzie porządna gruba folia, a nie żaden beton. Gdyby przyszło mi kiedyś zasypać staw, łatwiej zdjąć folię niż kruszyć beton.

komentarze (0) | dodaj komentarz

Swoista kampania wyborcza dobiegała końca.
Jakby dla zaakcentowania jej skuteczności wybraliśmy się jeszcze na spacer po ogrodzie. Wróciłam dowartościowana. Zauważyli to moi boczni sąsiedzi, państwo Ka. I choć już wiedzieli o mojej decyzji, jeszcze próbowali mącić, mieszać - by mnie odciągnąć od zakupu. Decyzji nie zmieniłam. Pokonani natychmiast zaczęli zmieniać swoją orientację. Postawili na współpracę. Na dobrosąsiedzką pomoc. Jaką? Nie chciałam się domyślać, by nie psuć sobie słonecznej niedzieli.

Na barierce przy domku Dorotka znalazła 1 grosz z 1949 roku. Ciekawe kto go tam położył? Może pani Grażyna Ka na szczęście? Trzeba go oczyścić.

Po trzech godzinach relaksu goście pojechali. Wracałyśmy z Dorotką pieszo. Przechodząc przez tory złamała obcas. Musiało dziecko iść boso. Dla towarzystwa i ja zdjęłam buty.
Ścieżką przez ugory całkiem przyjemnie się szło. Chłód ziemi łagodził gorączkę emocji. Niezapomniane uczucie - jak łaska Najwyższego.
Na zakończenie udanego dnia zaprosiłam Igę i Janusza na małą kolacyjkę. Malżonek  postawił wódeczkę. To jego pierwszy ukłon w stronę Koperkowa. Czy będzie następny?


 

komentarze (0) | dodaj komentarz

Pierwsza niedziela w Koperkowie i pierwsi goście.

Z domowników pierwszym gościem była Dorotka. Przyjechała na weekend z Warszawy. W ramach niedzielnego spaceru, gawędząc powoli zaprowadziłam najmłodsze swoje dziecko na moją ziemię  obiecaną. Nie spodziewała się, że to tak blisko. Nie spodziewałyśmy się także, że za chwilę przyjadą do nas blokowi sąsiedzi - Iga i Janusz Pe z córką Elizą i zięciem Tomkiem, też na Pe. Przyjechali jednym samochodem. Iga i Janusz także byli orędownikami mojego Koperkowa.
Januszowi już wcześniej chodziło po głowie, by kupić działkę córce, która z mężem zamieszkała na sąsiednim osiedlu, ale też blisko tego RODu. Ale chyba zięć miał inne plany. Tomkowi marzył się dom z ogrodem, a nie mieszkanie w bloku i działka pracownicza. Chłopak ambitny. Temat się zatrzymał, a ja skorzystałam.

Było tak. Niedawno temu, jakoś w połowie sierpnia, wracałam z Igą i Januszem samochodem od Elizy. Po drodze Iga zatrzymała się, by porozmawiać z koleżanką Jolą.  Z rozmowy wynikało, że pani Jola wraca z działki, dlatego jest taka nieświeża. Zawsze miałam wyobrażenie, że na działkę to się jeździ samochodem, albo autobusem MPK - jak Ewa Wu. Tymczasem ona wraca pieszo. Od razu w oczach stanęło mi moje dzieciństwo, jak zmęczone wracałyśmy z pola. Jakby zrobiło mi się jej żal. Zapytałam Igę jak daleko pani Jola ma tę działkę. Iga tylko roześmiała się. Daleko - pięć kroków za torami, albo na rzut beretem, jak kto woli. Nawet się nie myje, ani nie przebiera się.
I wtedy, właśnie wtedy, zamarzyłam też mieć tam działkę. Zaczęło się poszukiwanie kontaktów i rozmowy o kosztach. Janusz dowiedział się najwięcej. Za działkę można zapłacić nawet 5000 złotych, ale można kupić i za 500zł. Wszystko zależy od "nieruchomości", bo ziemia to nic nie kosztuje. To wieczysta dzierżawa na 99 lat. To taka Ziemia Obiecana. Spodobało mi się to określenie - Ziemia Obiecana. Twoja, a nie twoja. Ale co tam.
Najpierw zadzwoniłam do Andrzeja Ha. Pamiętałam go jeszcze z czasów, gdy pracowaliśmy w jednej firmie. Historia - 20 lat ponad. Wtedy właśnie powstawały Pracownicze Ogrody Działkowe (PODy). Miałam nawet możliwość otrzymania takiej działki. Ale zakres prac jaki czekał wtedy, przerastał moje możliwości, a wiadomo było, że bym była zdana tylko sama na siebie. Musiałam zrezygnować. Ale Andrzej Ha taką działkę otrzymał. Dlatego najpierw zadzwoniłam do niego. Okazało się, że on właśnie ma działkę w tym ogrodzie, ale niestety, nie znał nikogo, od kogo mogłabym odkupić.
O moim marzeniu zaraz dowiedziały się także moje przyjaciółki. Też zaczęły szukać kontaktu. Okazało się, że Ewa Wu zna Hanię Gie. Hania Gie jest w zarządzie RODu, na pewno coś mi znajdzie. Natychmiast Hania Gie skontaktowała się z prezesem, Heniem eM i nas umówiła na "rekonesans". W międzyczasie odwiedziłam działkę Ewy Wu. Od dawna mnie zapraszała, ale nie było iskry, ani bodźca. Dopiero po spotkaniu z panią Jolą. Jak najszybciej zapragnęłam mieć taką działkę.

Na spotkanie z prezesem zawiózł mnie Janusz. Iga też pojechała z nami. Poszliśmy w obchód we trójkę: prezes, Iga i ja. Janusz poszedł na działkę pani Joli, może jest - to u niej poczeka na nas, w razie nie miał na nas czekać w samochodzie. A my chodziliśmy, chodziliśmy i nic mi się nie widziało. Wtedy prezes mówi, że była jeszcze jedna, ale chyba sprzedana, bo już rano nie było ogłoszenia na "Tablicy ogłoszeń". Kto pyta - nie błądzi, pomyślałam i zapytałam prezesa, czyja to była działka. Działka należała do pani Grażyny Ka. Poprosiłam, żebyśmy ją obejrzeli.
Po drodze wstąpiliśmy na krótkie gagu-gadu na działkę pani Joli i żeby zabrać Janusza. I właśnie okazało się, że kartkę z "Tablicy ogłoszeń" zdjęła pani Jola, żeby dać telefon Januszowi. Janusz natychmiast skontaktował się z właścicielką. Podała numer działki i kwotę - 2500 zł. Stwierdziliśmy, że trochę za dużo. Ale obejrzymy jeszcze te dwie działki i jedziemy do domu. A tu niespodzianka. Okazało się, że to jedna i ta sama działka. Właścicielka  pani Grażyny Ka. Kółko się zamknęło. Niech będzie 2500zł.

cdn.

komentarze (0) | dodaj komentarz

  2. września, w piątek, odbyły się działkowe dożynki.
Musiałam urwać się z pracy. Przyjechałam autobusem MPK - "siódemką".
Przy okazji sprawdziłam, że od pętli autobusowej do bramy ogrodu, spacerkiem, idzie się niecałe 7 minut . A więc - niedaleko. Kolejny doping do sfinalizowania zakupu działki.
Póki co, byłam tylko dożynkowym gościem, na dodatek spóźnialskim. Ale na podsumowanie zdążyłam. Na miejscu okazało się, że wśród sponsorów imprezy dożynkowej jest także Rolnicza Spółdzielnia Mleczarska "Rolmlecz" i że pan Tadeusz Be, prezes spółdzielni, poseł na Sejm IV kadencji, osobiście zaszczycił dożynkowe spotkanie. Dla mnie to była bardzo dobra wiadomość, gdyż "Rolmlecz" w tym roku była także moim sponsorem. Sfinansowała całe wydawnictwo napisanej przeze mnie "Baśni o bożej krówce", która ukazała się drukiem w Dniu Dziecka jako załącznik do "Echa Dnia". Miałam więc okazję z panem posłem chwilę porozmawiać, co wzbudziło zainteresowanie niektórych działkowiczów. Moje spóźnienie zauważył także prezes naszego Rodzinnego Ogrodu Działkowego pan Henio eM i serdecznie mnie przywitał. W odwzajemnieniu się, zaniosłam do dożynkowego kosza swój plon - wszystkie dotychczas wydane baśnie. Pan Henio zaś w podziękowaniu życzył mi weny twórczej. Ja zaś odpowiedziałam z uśmiechem, że właśnie w RODzie zamierzam jej szukać .
Czułam się, jak jakiś VIP. A Very Important Person. Bardzo ważna osoba.

Po skończonej prelekcji pana posła na temat dobrodziejstwa ogrodów i ja zabrałam głos w dyskusji. Zapytałam, jako przyszła działkowiczka, o prawdziwość doniesień prasowych, dotyczących likwidacji ogrodów działkowych. I wtedy dowiedzieliśmy się, że jeśli pan Tadeusz Be ponownie zostanie posłem, będzie walczył, by ogrodów nie likwidowano.
Odebrałam dożynki, jak festyn wyborczy kandydata na posła V kadencji.
Ale grochówka i piwko smakowały wyśmienicie.
Potem było oglądanie najładniejszych działek. Na koniec wylądowaliśmy na działce mojej nowej przyjaciółki, Hani Gie. Było co podziwiać i za co wznieść toast. Hania została laureatką w konkursie na najładniejszą działkę na Mazowszu, a mnie przypadkiem wkręcono do elity działkowej. Już myślą o znalezieniu dla mnie pracy społecznej.
Na Koperkowo wróciłam w nastroju wskazującym, na dodatek tanecznym krokiem.
A tu niespodzianka. Na działce dwa rowery. Pani Grażyna Ka z synem przyjechała na moje Koperkowo. Za późno przyjechali na dożynki, ale na działkę wstąpili. Na moje Koperkowo. Poczułam się trochę niekomfortowo na tej ziemi obiecanej. Ale pooprowadzałyśmy się po grządkach, porozmawiałyśmy na temat i powoli doszłyśmy do wniosku, że tej jesieni lepiej nic nie kopać, żeby nie wykopać licznych niespodzianek.
Z przekazywaniem gruntu i nieruchomości, fachowych wskazówek zeszło nam do zmroku.
I jak tu nie pokochać Koperkowa?

komentarze (0) | dodaj komentarz

Moje Koperkowo zdobywa sympatię także moich przyjaciół, szczególnie już działkowców. Mam się nie martwić brakiem wiedzy rolniczej, czy brakiem sadzonek. Także jednorocznych kwiatów, wieloletnich bylin, krzewów i różnych innych nasadzeń. Na wszystko, co tylko da się podzielić i przynieść z ich plonów i dorobku mogę liczyć. Nawet na wizję lokalną.
Zasilona duchowym wsparciem zaczynam się ukorzeniać.

Ostatni dzień  wakacji. Od mojej przyjaciółki Ewy Wu dostałam pierwsze trzy roślinki. Posadziłam je gdziekolwiek.
Może wiosną przypomną o sobie.
Ewa jest biologiem. Doskonale potrafiła wykorzystać zdobytą wiedzę w kształtowaniu niezwykłości swojego ogrodu. To jej entuzjazm obudził we mnie ducha ogrodniczki. To także ona rozpoczęła poszukiwania w znalezieniu dla mnie "ziemi obiecanej". Włączyła do sprawy nawet swoich przyjaciół, w szczególności Hanię Gie. Obydwie zostały matkami chrzestnymi mojego Koperkowa. Już dziś widzę ich dobrą rękę. Zaczynamy rozmawiać o wodnym oczku. Mają je w swoich ogrodach. A w oczkach żabki, rybki i kolorowe grzybienie. Jak w bajce.


 

komentarze (0) | dodaj komentarz