W pietruszkowym KOPERKOWIE

Popadało fest. Wszystko mokre, z plewienia nici. Ale żebym zrezygnowała dziś z działeczki?

No skądże. Zrobiłam sobie kawę z grilla. Pokręciłam się, a potem zabrałam się za "meblowanie" mojego WC. Kilka dni temu poprosiłam budowlańcóww, którzy ocieplają blok na Cichej o puste wiaderko po farbie. Jest owalne i dość spore. A co najważniejsze, jak przymierzyłam, akurat mieści się pod klapę siedziska. Dobrze je wyszorowałam. Grubym drutem w ogniu nad grillem zrobiłam sporo dziur na dnie wiaderka, żeby co rzadkie szybko uciekło, a co gęstsze zostawało i będzie zasypywane suchym piaskiem. Postawiłam też małe plastykowe wiadereczko z małą szufeleczką (kiedyś bawiły się nim moje dziewczynki). Nasypałam dużo piasku. Działka piaskiem stoi, więc go na pewno nie zabraknie. Wystarczy głębiej sięgnąć łopatą, a już jest kopalnia piachu. Tak więc od dziś można moje WC używać. Przes serduszko w drzwiach widok na działeczkę sąsiada i na drogę.

Do domu wróciłam dość późno z bukietem małych cynii.

Po drodze mijałam młodzież, rozmawiali głośno o gumach do rzucia, jak się zdążyłam zorientować. Na początku to nawet trochę się ich bałam, ale oni "hurtem" mi się ukłonili, a jeden z nich "pochwalił się" na głos: <znam panią>. Zaskoczył mnie. Może i zna, a może tylko tak sobie powiedział. Żartownisie. Miałam się nie odezwać? A jak rzeczywiście jeden z nich jest moim czytelnikiem? Na wszelki wypadek odkłoniłam się i uśmiechając się ogólnie do nich powiedziałam:<skoro o gumach do żucia mowa, to wątek o niej jest świetnie pokazany w "Przygodach Tomka Soyera", właśnie leci w teatrze>. Nic mi innego mi do głowy nie przyszło. Na wszelki wypadek na odpowiedź nie czekałam. Oni też nie zatrzymywali się.