W pietruszkowym KOPERKOWIE

Dzisiejszy dzień szczególny.

Przede wszystkim dziś mija czwarta rocznica śmierci Irki.

Wieczny odpoczynek racz Jej dać Panie, a Światłość wiekuista niechaj Jej świeci. Nich odpoczywa w pokoju wiecznym. Amen.

Także dziś mija rok odkąd czuję się właścicielką Koperkowa. Przez ten rok nauczyłam się już go prawie na pamięć. Już nie jest tak wielką posesją, jak na początku, że trudno ją było objąć wzrokiem. Dziś jednym rzutem oka potrafię widzieć ją całą. Jak szachista szachy na szachownicy.

Wiele zmieniło się na niej, zapewne jeszcze wiele się zmieni. Żeby tylko zdrowie dopisywało.

Dziś urzędowałam od rana. Obiad na grillu, w międzyczasie także kawa i herbata. Pani Krysia znów wykazała się swoistą troską. Już zmywałam po obiedzie, gdy ona zapytała: - A co, nie chce się palić? Cóż za pytanie. - Paliło się, dobrze się paliło i już jestem po obiedzie. Właśnie zmywam - odpowiedziałam jej z zaznaczeniem "zmywam". Nie odpowiedziała. Co za sąsiedztwo. Jej mąż ledwo wejdzie na swoją działkę, zaraz leci w stronę mojego kompostownika. Chyba tylko po to, żeby zobaczyć, co wrzuciłam do niego. Jakie odpady kuchenne. Czyli co jemy na obiad. Jego kompostownik jest w innym miejscu, nie mam możliwości "sprawdzić" ich kuchni. Z resztą nie obchodzi mnie to. Z tego i z innych wcześniej wspomnianych powodów staram się być zajęta i nie rozmawiać z nimi. O wiele przyjemniej jest podglądać prawdziwych przyjaciół. Właśnie goszczę jaszczurki. Są jeszcze młodziutkie. Wcale mnie się nie boją. Spotkałam także ropuchę. Była tak paskudna, że aż piękna. Rybki w oczku, jak tylko stanę na kładeczce, od razu podpływają całą ławicą. Młode i stare razem. Ostatnio nie widzę Eulalii w oczku. Może już się zaszyła na zimę, ale chyba jeszcze za wcześnie. Podobną, zieloną, widziałam w ogrodzie. Ale to nie była Eulalia.

Po środowej wizycie u szamana zaobserwowałam, że podskoczyło mi ciśnienie. Czyżby jego "ręce" zadziałały, czy to coś zupełnie innego?