W pietruszkowym KOPERKOWIE

Piękna niedziela. Jeszcze wiosna, a już pełnia lata. Małżonek pojechał do Warszawy do córek. Puściłam do niego działkowego SMSa. On do mnie oddzwonił i sobie pogadaliśmy przez swoje komórki. Porozmawiałam także z córkami. Nawet fajnie jest mieć taką komóreczkę. Ania kupiła mi nową baterię i teraz komórka dłużej jest czynna. Teraz jesteśmy wszyscy skomórkowani, czyli wszyscy jesteśmy na "łańcuchach", każdy na swoim.

Zadzwoniłam także do mamusi, ale jeszcze z telefonu stacjonarnego. Czuje się dobrze. Pytała, czy nie chcę jeszcze ziemi nad Bugiem. Powiedziałam stanowczo, że nie. Swoją drogą - co one jeszcze kombinują z ziemią. Może znowu będą chciały się sądzić, żeby odzyskać ziemię po dziadku Michale, którą obecnie uprawiają wujeczni. Lepiej niech tak zostanie, jak jest. Mam już dość sporów o miedzę. To tylko zarobek dla sądów i wstyd przed sąsiadami.

Ale dziś jestem wolna. Cały dzień wyłącznie do mojej dyspozycji! Przydają się takie dni.

Dziś głównie plewienie, ale także pokosiłam sobie trawkę w moim zagajniczku. Ładnie teraz.

Całe pole podlałam koneweczką. Lubię podlewać koneweczką. Widze wtedy wszystkie moje roślinki, mogę z nimi pogadać. Przy podlewaniu wężem tego się nie doświadcza. I tak wyniosłam w pole pewne ze 400 litrów wody, a może i więcej. Przy tym nachodziłam się. Siłownia - jak się patrzy. Rehabilitacja też niepotrzebna. Cudownie. Nikt mnie nie pogania. Pracuję własnym rytmem, wczuwając się we własne możliwości. Tego nie zapewni żaden rehabilitant, bo im się spieszy.

Na obiadokolację zrobiłam sobie parówki na gorąco i kawę na grillu. Smakowało bardzo. Cudownie. W oczku dwa kumaki i dwie zielone Eulalie (mała i duża). Były dziś także ważki i szerszeń. Także przyleciał po wodę. I to jestwłaśnie  prawdziwa poezja.